از موضوعاتی که در قرآن مجید از آن سخن به میان آمده،زنانی هستند که در خلال قصص قرآنی و رویدادهای تاریخی شناخته شده اند.این زنان گروهی خوب و گروهی بد بوده اند.و به همین جهت نیز در قرآن از آنان سخن رفته است.قرآن در این مورد می خواهد نقش زن
را در دو قطب مثبت ومنفی،با ایمان و بی ایمان روشن سازد تا سرگذشت آنان برای زنان مسلمین هم سرمشق باشد و هم عبرت.سرمشق از زنان پارسای نام آفرینی که منشأ دگرگونی های مثبت بودند و عبرت از آنان که فکر و کارشان در قطب مخالف،باعث انحطاط
فضیلت انسانی وبدنامی خود و گرفتاری دیگران گردید.
باید یادآور شویم که قرآن مجید در دو مورد از زن سخن گفته است: یکی از حدود و حقوق آنان به عنوان یک فرد انسان و تکالیف خاص و حقوق و حدود شرعی که دارند که ما به آن حدود و حقوق زن در قران میگوییم و در سوره های عدیده ی قران آمده است،به خصوص
سوره ی نساء.یعنی سوره ای که از حقوق زن سخن رفته است.مورد دیگر داستان بعضی از آنان است که در ضمن داستانهای واقعی که در امت های پیشین یادر زمان پیغمبر ما روی داده آمده است.در قران کریم آمده است:

"اِنَّ اَکرَمَکُم عِندَ اللهِ اَتقکم."یعنی اساس برتری انسان در تقوای آنهاست که موجب کرامت وتقرب آنان در نزد پروردگار می باشد.لذا با مطالعه ی قرآن به محوریت انسان سالاری این کتاب آسمانی پی برده و متوجه می شویم که تنها انسانیت را وجه تمایز زنان و مردان دانسته اند.
یا اَیّها النّاسُ اِنّا خَلَقناکُم......:حجرات 13"ای مردمان ما شما را از مرد و زنی (به نام آدم و حوّا) آفریده ایم
و شما را تیره تیره و قبیله قبیله نموده ایم تا همدیگر را بشناسید و هرکس با تفاوت و ویژگی خاص درونی از دیگری مشخص شود و در پیکره ی جامعه ی انسانی نقش جداگانه ای داشته باشد.بیگمان گرامی ترین شما نزد خداوند با تقواترین شماست خداوند مسلماً آگاه و با خبر است."توضیح:صحبت از ناس است چرا که در مورد خلقت هم زن از مرد و هم مرد از زن به وجود آمده اند و این دو مکمل هم اند.در این آیه محترم ترین انسانها با تقواترین آنانند و جائی برای فخر قومی بر قومی یا زنی بر مردی نیست و حتی شناسنامه هم عامل فخر نمی تواند باشد.همه از خاک آفریده شده ایم و مایه ی اصلی و گوهر ذات همه فطرت  الهی است.

                                                                      من الله توفیق